FYSIEK

Hoe gaat mijn lijf om met het wandelen?

Algemeen

In één woord: goed.

Iedere geoefende wandelaar of sporter die dit leest denkt natuurlijk: "Wat is dit voor watje? Hij loopt rondjes van de avondvierdaagse op een sukkeldrafje en steekt dan de loftrompet over zijn snelheid en calorieverbruik. Mwah..." Misschien is dat wel zo. Maar tegen de achtergrond van een chronische depressie en het gebruik van STATINES (zie verder bij 'stofjes') tot 2 jaar geleden, denk ik dat ik met mijn hoegenaamd ongeoefende lijf op mijn 63e wel iets presteer. Bovendien hoop ik door lopen mijn overgewicht terug te dringen. 

Tegen een eventueel 'watje'-statement breng ik ook in dat ik niet de financiële middelen heb om mij van een professionele hike-uitrusting te voorzien en loop dus op gewone (stadse) schoenen, die lekker zitten. Ik heb afgelopen tijd uitgedokterd, welke kleding het lekkerste zit en om blaren te voorkomen, plak ik blarenpleisters van Trekpleister.

De eerste paar wandelingen waarover dit blog gaat, zijn spontaan begonnen, zonder voorbereiding of informatie over uitrusting, tempo, energie e.d. Aangezien met die minimale voorbereiding ook de volgende wandelingen goed werden doorstaan en qua afstand en tempo beter werden, heb ik niet de illusie dat ik héél veel wetenschappelijk werk en voorbereidingen moet doen, om bijvoorbeeld de 10 kilometer in de Nacht van de Vluchteling te lopen. Nu ik wandeling 19 heb bijgeschreven, weet ik dat een tippel van 10 kilometer een 'eitje' is.

Spieren/het motorisch systeem

Spierpijn heb ik weinig gehad, vermoeidheid valt erg mee. Aan het begin van een wandeling voel ik soms de pezen rond mijn enkel en de wreef. Soms denk ik aan het begin dat ik moet stoppen omdat mijn voeten verkeerd staan of mijn SI-gewricht scheef zit, maar na de eerste kilometer weet ik al nauwelijks meer dat ik die twijfel had.

Met andere woorden: ik ben gaan lopen en heb mijn lijf meegenomen en steeds aan dat lijf gevraagd: 'Gaat het een beetje? Kan er een schepje bovenop?' en het lijf reageert redelijk enthousiast en recupereert na een wandeling razendsnel. 

Stofjes

Per slot van rekening is wandelen ook nog eens verslavend; het levert 'stofjes' die je nodig hebt, maar die tegelijk lekker zijn: bepaalde hormonen. Als ik tussen wandelingen thuis met schrijf- of denkwerk bezig ben, komen altijd beelden en sfeertjes van het onderweg zijn voorbij, en dat doet me dan verlangen naar de plekjes die ik voor mijn geestesoog zie.

Endorfine, serotonine en dopamine

Tijdens het bewegen komen endorfine, serotonine en dopamine vrij. Het zijn hormonen of neurotransmitters. Endorfine geeft een gelukzalig, euforisch gevoel en het vermindert pijn; daardoor kun je dus al een grotere prestatie (in mijn geval een langere wandeling) leveren. Serotonine geeft een gelukkig gevoel, een soort helderheid in je hoofd die je terugbrengt bij het hier en nu. Het regelt onder meer je eetlust, gemoedstoestand en slaap. Dopamine tenslotte, zorgt dat je gemotiveerd kunt dóórgaan. Het maakt je blij en geeft het gevoel van beloning.

Vitamine D

Vitamine D is van groot belang voor de werking van je organen en wordt behalve rechtstreeks uit voedsel, ook door een lichaamseigen synthese gemaakt uit ultraviolet licht. Mensen die een tekort aan vitamine D hebben kunnen gebaat zijn bij blootstelling aan zonlicht - uiteraard met inachtneming van alle veiligheidsmarges en -maatregelen (omdat inadequate blootstelling aan zonlicht ook ernstige aandoeningen kan veroorzaken, maar dat wist je waarschijnlijk al). Aangezien ik een getinte huid heb, kan ik de hoeveelheid zon die ik tijdens een wandeling van ca. 3 uur oppik, gemakkelijk hebben.

Zo kom ik dus aan mijn stofjes. Niet de stofjes die je normaal binnenkrijgt als je in de omgeving woont van Schiphol... Daarnaast zijn er andere stofjes die je kunt missen als kiespijn. Of beter: als spierpijn.

Statines

Statines is de verzamelnaam van een groep gelijksoortige middelen met een bedoelde cholestrolverlagende werking. Ik heb dat vanaf mijn hartinfarct begin 2008 tot mei 2017 geslikt, omdat het deel uitmaakt van de riedel middelen waarmee een nieuw hartinfarct moet worden voorkomen. Die riedel wordt standaard voorgeschreven door cardiologen. Er schijnt zelfs een financiële prikkel aan cardiologen en huisartsen te worden gegeven door de farmaceutische industrie, om deze middelen bij de patiënt naar binnen te proppen. 

De BIJWERKINGEN van statines zijn echter in mijn geval sterker dan de bedoelde werking. Ik heb als bijwerking ervaren dat het een negatief effect had op mijn lichaamsbeweging. Kon ik in 2009 nog een sprintje trekken en een trap van een stationstunnel met drie treden tegelijk nemen om mijn trein te halen, gaandeweg raakten mijn spieren sinds 2012 in hoge mate pijnlijk en verslapt of juist stijf. Ik kreeg klachten die leken op hielspoor maar dat waarschijnlijk niet waren. 

In mei 2017 besloot ik in samenspraak met een huisarts in opleiding in de praktijk van mijn huisarts, voorlopig maar eens met de statines (in dit geval Simvastatine) te stoppen. Een alternatief was wel nodig, benadrukte deze arts i.o. Maar dat alternatief moest Atorvastatine zijn en dat heb ik geweigerd.

In de tijd sinds mei 2017 is mijn bewegingsvermogen langzaam teruggekomen en sinds begin april 2019 ben ik doelbewust wandelingen gaan maken. Niet met het idee om grote sportprestaties neer te zetten, maar om qua motoriek en algehele fitheid mijn lijf een redelijke conditie terug te geven op recreatief niveau.

Hartinfarct à wandelen à bloeddruk, hoor ik je denken. Nee, daar heb ik niet zo bij stilgestaan. Ik was in 2008, enkele maanden na het hartinfarct ook al niet bang om impulsief een fietstocht te maken van een kleine 40 kilometer. Ik heb een bloeddrukmeter in huis, maar die heb ik nog nooit gebruikt. Bij normale activiteit is mijn bloeddruk 110/70. Ik besteed er vooralsnog geen aandacht aan en ik maak wandelingen naar eigen goeddunken. Stel dat ik 'iets' niet weet en het is onderweg ineens afgelopen met me, dan zij dat maar zo.

Gewicht

Tegelijk met die teruggang in beweeglijkheid als gevolg van Simvastatine met daarbovenop mijn depressieve klachten, nam mijn lichaamsgewicht toe. 

Ik zou idealiter 85 à 90 kilo moeten wegen. Begin dit jaar (2019) woog ik 108+. Vanaf begin april doe ik dus meer aan lichaamsbeweging en let ik iets scherper op mijn dieet. In de 2 maanden die inmiddels zijn verstreken (het is nu 12 juni) ben ik al een paar keer onder de 105 kilo gekomen (104,8). De bovenste 3 kilo's zijn echt weer eraf.

Update 21 juli 2019: Mijn lichaamsgewicht is verder gedaald. Momenteel is het onder de 103 kilo, namelijk 102,6. Mijn BMI gaat gelijk mee en is nu onder de 30.

Update 4 augustus 2019: Al enkele dagen is mijn gewicht onder de 102; vandaag 101,5 kilo.

Update 8 februari 2020: Geruime tijd blijft mijn gewicht stabiel rond de 100 kilo, plus of min 0,3 kilo. Midden januari was mijn gewicht gedurende ca een week tussen de 99 en 100.

Update september 2021: Mijn gewicht is stabiel rond de 97 kilo. Daar gaan we nog wat vanaf lopen.