2. Doorsteekje Wipstrik, donderdag 11 april 2019
Een wandeling langs het Almelose Kanaal bracht me bij de voetgangersbrug in het Marslandenpad naast de spoorbrug aan het einde van de Weteringkade. Ik ben richting Ceintuurbaan gelopen. Vlak vóór de brug over de Ceintuurbaan sprak ik een man aan om hem te vragen of je aan deze kant van de baan naar de Wipstrik kon doorsteken. Ik heb zo'n 10 minuten met hem staan babbelen.
Vóór de Ceintuurbaan over braakliggend terrein naar het einde van de Oude Almeloseweg. Aan het uiterste eind van de Oude Almeloseweg in het uiterste puntje van de Wipstrik, ligt een huis aan de Zalnésche Wetering, half in een heuvel aarde gebouwd; dat huis geeft het idee dat er een alternatieve, artistieke eigenaar woont met zijn gezin. Verder door het Wipstrikpark en Weteringpark richting Leo Majorlaan. Voordat ik ging oversteken keek ik achterom en zag dezelfde man, met wie ik bij de Ceintuurbaan al had gekletst. We begroetten elkaar weer en staken tegelijk de Leo Majorlaan over. We maakten kennis; hij heet Kees. Hij vertelde dat hij erg vaak wandelingen maakt, soms wel twee keer op een dag. Kees nam de Wipstrikkerallee en ik stapte de Hanekampbuurt binnen. Op het laatst, op de Evertsenstraat, kwam ik Kees wéér tegen; hij kwam mij tegemoet vanaf de Hanekamp. We constateerden dat hij sneller liep. Kees vroeg of ik al moe was, maar dat viel reuze mee, vertelde ik. Apart is, dat ik Kees niet meer ben tegengekomen.
Vóór de Ceintuurbaan over braakliggend terrein naar het einde van de Oude Almeloseweg. Aan het uiterste eind van de Oude Almeloseweg in het uiterste puntje van de Wipstrik, ligt een huis aan de Zalnésche Wetering, half in een heuvel aarde gebouwd; dat huis geeft het idee dat er een alternatieve, artistieke eigenaar woont met zijn gezin. Verder door het Wipstrikpark en Weteringpark richting Leo Majorlaan. Voordat ik ging oversteken keek ik achterom en zag dezelfde man, met wie ik bij de Ceintuurbaan al had gekletst. We begroetten elkaar weer en staken tegelijk de Leo Majorlaan over. We maakten kennis; hij heet Kees. Hij vertelde dat hij erg vaak wandelingen maakt, soms wel twee keer op een dag. Kees nam de Wipstrikkerallee en ik stapte de Hanekampbuurt binnen. Op het laatst, op de Evertsenstraat, kwam ik Kees wéér tegen; hij kwam mij tegemoet vanaf de Hanekamp. We constateerden dat hij sneller liep. Kees vroeg of ik al moe was, maar dat viel reuze mee, vertelde ik. Apart is, dat ik Kees niet meer ben tegengekomen.
